Het Spook van de Brecklenkamp: Lowietje waart nog steeds rond...

Heloise Zeegers, Lowietje genoemd was de erfgenaam van havezate Brecklenkamp en die kostte haar klauwen met geld. Van het hele familiekapitaal was niets meer over, alle geld ging naar de havezate. Het onderhoud en de stookkosten! Hele bossen verdwenen er in het haardvuur en dan vroor je nog bijna dood.

De oudste dochter van Lowietje, Livina, woonde in Den Haag en zij haalde haar moeder in de koude winter van februari 1900 over om de winter bij het warme haardvuur in Den Haag door te brengen. Lowietje had zich alleen maar over laten halen om bij de geboorte van haar eerste kleinkind te kunnen zijn, maar veel liever was in haar havezate in het mooie Twente gebleven. Wat had ze het melancholische geluid van de midwinterhoorns gemist…en de zoete lucht van de nieuwjaarsrolletjes. En nu had ze ook nog zo’n stomme kou gevat. Ze hoestte en in haar geborduurde zakdoek verschenen rode bloedvlekken…nog diezelfde nacht stierf ze ver weg van haar geliefde huis Brecklenkamp.

Tientallen jaren later, in 1935 steekt een storm op boven Twente. Een gure noordoostenwind geselt de bomen langs de oprijlaan. Het hek om de kleine begraafplaats waar Heloise Zeegers begraven ligt rammelt naargeestig. Dan volgt plots een bliksemflits en de donder rommelt lang na. Het geluid laat de doden niet onberoerd. De marmeren zerken kraken en wrikken. Plotseling breekt de grafsteen van het graf van Lowietje in duizenden stukken….er stijgt een vage witte schim op uit de grond. Even zweeft de spookachtige gedaante boven het open graf. Een felle windvlaag vangt haar, blaast haar in een woeste werveling richting de havezate en slaat haar tegen de stenen zijmuur aan flarden. Lowietje kan haar geluk niet op. Ze is weer thuis. Sinds die tijd spookt Lowietje regelmatig door het huis…

Een opmerkelijk verhaal waarbij Lowietje gezien werd speelde zich af in 1967. De 5-jarige Willem speelde op de zolder van de havezathe met een vliegtuigje. Onder het oog van zijn moeder, die beneden de was van de lijn haalde, wilde Willem zelf proberen te vliegen. Hij stond met zijn armen wijd op de vensterbank van het zolderraam. Toen hij uit het raam stapte, zag ze nog net voor ze flauwviel hoe een witte schim hem terug naar binnen trok en het raam met een klap dichtsloeg.